Gözlerinde huzur bulduğumuz,hayatın dinginliğini,durgunluğunu hissettiğimiz insanlarla göz göze gelmekten kaçınır olduk.Dipte kalan telveler gibi dibimizde bıraktık biz de onları.Bazen bir rüzgar kaldırıyor,içimizde silkeleniyor,unuttuğumuz sandığımız ne varsa,gözlerimizin önünde ilk günkü sıcaklığıyla beliriyor.Tozlu raflardan bir kitap alıyoruz,şöyle bir elimizle tozunu alıyor,üflüyoruz iyice.Bu iç sıkıntısı,bu geçmişin apansız taaruzu karşısında sığınaklarımız,tarih kokan müzeler,devrik dizeler.
