1-     kesik

 

gözlerimi açıyorum dağ başında

yüzlerce kollarım var

               kır çiçeklerini sarmaya

bir yalnız gövdeye yüklemişim

                                hayata dair ne varsa

taşıyorum işte taşımaksa…

 

cıvıltıların ulağını görüyorum

uzak da olsa anlıyorum

buranın kuşları değil bunlar

kafes nedir bilmezler

konuyorlar dert yüklü dallarıma

ha bire anlatıyorlar

             gördükleri güzel yerleri

sonra uçup gidiyorlar

bırakıp bir başıma beni

kesik dallarım kucağımda

ak bulutlar gibi akarak

                   uçmak istiyorum

sen de haklısın toprak kardeş

sana tutundukça anlıyorum

uzun zamandır

         diğer yarımı arıyorum…

 

 

2-     eksik

 

gözlerimi kapatıyorum kent ortasında

düşüm bana yeter diyorum

katıksız çıktım ne de olsa bu yola

yavan da olsa bana yeter

ben hazırım aç olanları doyurmaya…

 

samimiyet ağacını arıyorum

betonlaşan sohbetlerin arasında

keskin bir cümleye vurulmaya hazırım

kitabından firar etmiş sözcüklerle

                            saldırsa yaralarıma…

 

yalnızlık insana mahsus

anladım onca yıldan sonra

              iç sesimi dinlediğimde

vicdan tahtıma kılıcını saplamış

                           gerçeklerin serdengeçtisini anlayınca…

 

eksiğim

dallarımdan biri yok

adı özgür

soyadı dünya

kendimi buldukça arıyorum

uzun zamandır

        diğer yarımı sarıyorum…