Tanrı'nın en iyi eseriydi dünya, insandan sonra
Dünya önce var olduğu halde hem de
Bu yüzden hep dert oldu insana
Güneşin her batışı yük oldu ufacık kalplere
Tek kaçış yolu olan uykusundan alıkoyuldu sürekli insan
Karnı doysun diye oradan oraya sürüklendi
Geçen her bir günle eskitti insanı
En büyük intikam silahı zamandı
Kendisine bile zararı vardı
İnsan olmasa anlamını tamamlayamazdı dünya
O yüzden
Dünya en büyük düşmanını barındırmak zorundaydı bağrında
Var olmak adına
İnsana da aynı laneti bıraktı
Herkesin bağrına ekti kaderin kapkara tohumlarını doğduğunda
Hasat zamanı belli olmayan ama elbet bir gün açacak olan tohumları
Kimisi yeşerdi karanlıkta buldu aslını,
çoğu çürüdü insanlıkla unuttu aslını
Ama ikisi de es geçti yaşama faslını
Kayıpları bir kazançları farklıydı
Bir tek kaybetmeyen vardı zaman namağlup olan
Zaman
Bir tek adı vardı kudretinin üstünde
Tanrı'yı bile barındıran bir kudretin üstünde
Ne insan meydan okuyabilecekti ne de dünya en nihayetinde
Yaşamak kazananı belli olan bir savaştı
Ama kazanmayı tek hak etmeyen zamandı.
