Duraklar...

Acı anılarımız,

bazen kahkaha dolu...

bir o kadar özlem...

Gözlerime düşüyordu

yaş olarak yağmur.

Atarken kahkaha,

dolduruyordu kasvetle yüreğimi.

Çalışıyor rüzgar,

içimdeki ateşi söndürmeye.

Ama nafile...

Sokak lambasının

yürek yakıcı sarısı

aydınlatıyordu caddeyi.

Solmuş yaprak

toprağa emanet edecekken kendini,

bir hışım ile konuverdi

ayak parmak ucuma.

Bir umut misali

bütün anılar sonsuza dek kalırken,

hüzün ile orada bırakarak

yavaş adımlarla

kaldırımda bütün anıları ezermişçesine

uzaklaşmak...