Düşün kaygısına düşer insan bir rüyaya tutunarak
Sesi duvarlara çarpa çarpa içinde parçalanır
Duyamaz kimseler gecelerce düşmüş kimseleri.
Öyle bir yalnızlıktır ki bu, düşün
Kaygılı rüyaların çatı katında koskoca bir tek başınalık...
Kilitli kapılar ardında bir penceredir yine de yaşamak
Güneş almaz, kervan geçmez, evvel zamansızdır, olsun.
Bir sızıntı güneşe hasret kalbi, yarasından
Güvercinler çizer gökyüzüne pekâlâ mürekkeplerce umuttan.
Tutunsa bir taşa ağır aksak, taş ağlar
Bir taşın ağlamasının derdine düşer bir de yetmiyor gibi toprak.
Öyle bir yürektir ki bu, düşün
Koskoca zeytin dallarından...
Öyleyse yaşam bir düşün kaygısıdır.
Öyleyse ölüm bir zeytin dalının rüyasıdır.
