Tümden bir duvarın ortasındasın; bu duvar hayatın, bu duvar sözlerin, aklın. Bu duvar tümden bir duvardır, varsın ya da yoksun!


Sözcüklerine ek harfler koyuyorsun, sana hiçbir yararı yok biliyorsun. O sondaki harf sensin, bunun için ekliyorsun harfini.

En sonunda düşünmekten yoruluyorsun…

Tümden duvarın orta yeri, zihninin kıyısı, köşesi, kenarı... Nasıl betimlemek istersen, orada saklanıp duruyorsun.

Bu bir kafes de olabilirdi ya da bir zindan! Her şey olabilirdi fakat duvar oldu, öyle sert öyle donuk... Süssüz, bir o kadar da biçimli. Dört duvar! Her zemini eşit, bu yüzden duvarsın. Kimi zaman üstüne bir şeyler yazar defalarca okursun, üstü karalanmış duvar olursun bu kez de. Kimi zaman toprak tükürürsün, bu defa hasta bir duvar…

Dört köşesi ayrı birer sensindir. En sonunda yorulursun, çatlağın büyür, yıkılıp yok olursun…