“Çok fazla derin düşünen bir insan, hayatın neşesini kaçırır.” Goethe
"Öğret bana, nasıl unutulur düşünmek?" Shakespeare
sanırım eksiliyorum dostlar. her gün birer birer parçalarım kopuyor. bu parçaların iyi ya da kötü olduğu hakkında bir fikrim yok. kendime verebileceğim zararın haddi hesabı yok. mutlu gözükmekten yoruldum. içten bir gülüşe hasret kaldım. karanlık bir odada kendimi buldum. yıllardır aradım kendimi oysa. bakmadığım taşın altı, gitmediğim yer kalmadı. sonradan fark ettim ki çok uzaklara bakmaya ya da gitmeye gerek yokmuş. ben kendimi kendimde buldum. eksilen parçalar beni oluşturdu. yoruldum. idealleri olan bir insan, umudu bırakalı yıllar oldu. yaşama amacı elinden alınan birey ölü değil de nedir? sizler hiç eksiltilerinizden oluştunuz mu? yarını bıraktınız mı? sokak lambası aydınlığında kayboldunuz mu? kendime yalan söylemiyorum. kendimi buldum. bugünü buldum. bunları bulmuşken umudun ölümü yaralayıcı oldu.
...sonra gelir, her şeyi değiştirdiğini düşünür. bilmez ki kendini. yalan olmuştur hayatı. ölmeden ölmüştür. umudunu öldüreli bir bahar geçer, bugün geri gelmeyeceği kesinleşir.
