Endişe

Bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum. Kalbim hızla çarpıyor. Her bir darbesi beni uyandırıyor dalgınlığımdan. Yere bakıyorum ve kafamı kaldırıyorum. “Efendim" diyorum. “Ne demiştin?”. Zorlanıyorum. Çırpınıyorum. Yoruluyorum. Kafam karışıyor. Ne zaman ki karar versem, gerçekleştirmiyorum onları. Savrulmuşum sanki şehrin dört bir yanına. Koşturmam lazım durmadan ki yetişebileyim kendime. O treni yakalamalıyım ki evime dönebileyim. Hani her yerdi benim evim? Benim evim hiçbir yer. Hiç kimse ve hiçbir zaman. Ne zaman ki bu dank edecek kafama işte o zaman afallayacağım. Öncesinde binlerce kez gördüğüm yerin dibini bir daha göreceğim o zaman. İşte diyeceğim. Ait olduğum yer.