Bugün eski bir dosttan mesaj aldım.
arkadaşlığımız seneler önce sekteye uğramıştı. Ben çok kırgındım, o ise çok öfkeli. Öfkesinde kendince -belki- haklı olsa da haksızdı. Dinlemediği için, konuşmadığı için… Hayatımın en büyük acılarını yaşadığımda beni yalnız bırakmıştı. Belki de en büyük desteği ondan almak istemiştim. Acılarıma sebep, geçmişte onları hatırlatan herkesi çıkardım hayatımdan. O dahil. Ama içerimde hep bir yerde kalmıştı. Onun da bana böyle bağlı olduğunu biliyordum. Yıllar sonra bir araya gelip ne var ne yoksa konuşma kararı aldık. İçimizi dökmeliydik. Gözünü kırpmadan bunları konuşmak için 6 saatlik yoldan gelecek. Onun da içinde çokça kaldığını biliyorum.
Artık büyüdük…
