Bir gül goncasının açmaya korktuğu kadar korkuyorum
Henüz yazmadığım tüm şiirlerden.
Şaha kalkmaya titreyen bir atın gözlerindeki yansımama bakıyorum...
Orada bedensiz bir ıstırapla var olduğunu bildiğimden,
Utanıyorum Bedene gelmemiş her esirimden.
Eterde asılı tüm mısralarda bir iz olacak kendimden her daim
Yazmadığım, yazmadığım
Nereye gitsem kaçamam bundan
Havadan alıp da kağıda, kuma yazmadığım
Ya da varmasına izin vermediğim hatırına bir başka insanın
Bedeni bekleyen bir parçası hep olacak varlığımın
Ta ki genişleyip genişleyip
Sonra da Bir olana kadar geldiğim yerle
Ufkundan içeri doğru eriyip silinerek,
Şeklin ve zamanın hiç olmadığı o yerde.
Alacağım bir nefes artık, olmadığında.
Rahat bir en son nefes çekilecek maziden izi kalmış göğsüme.
Sonrası Boşluk.
