Yalnızlık çekmiyorum. Yalnızım. Arada fark var. Hayatımın büyük bir bölümünde hep böyle hissettim. Tabii ki bana değer veren, hayatlarımıza şahitlik ettiğimiz arkadaşlarım var. Minnettarım. Ama bu his kolay kolay geçebilecek bi his değil. Herhangi bir insanın 7/24 yanımda olması değil çözümü. Bu kadar basit değil. Verdiğini geri alabilmek mesele. Değer görmek. Düşünülmek… İnsanlar çok karmaşık. Onlar kırılmasın diye kendimi kırıyorum resmen. Hep böyleydi. Hep kendimden fazlasını sundum onlara. Hayır yoktu. Her zaman evet. Ama artık çok da umrumda değil yalnız olmak. Düşündüğüm tek şey içimdeki çocuğu unutmamak. Küçük Prens öyle diyordu sanırım. Gitgide yetişkin skalasına girsem de unutmamam gereken şeyler var...