Her yeni günü

ardımda bir dün daha bırakmanın ağırlığıyla yaşıyorum.


Ardında bırakılmaları, bırakamadan.


Buradan biri daha geçmez, menteşesi kırık bu kapıyı sök gitsin, bir daha kimse bu kapıyı çalmaya yeltenmez.


Pişmanlık nedir bilmem, bu yüzden hiçbir cümlem "bundan sonra" ile başlamaz.


Üstelik yaşamayı bilmek kolay, yaşamak zor

ardından yürüdüğünüz para, güç, çarçabuk değişen inanç...


Neden diye sormam, her şeyin varsa bile bir nedeni

fakat zerre tahammülüm yok çaldığı hakka rağmen yüzü gülenin


Şimdi burada küfretmek yakışık almaz

başka çarem yok, ayın aydınlattığı odamın penceresini ardına kadar açıp yeni bir güne sığınmaktan.