Yatmadan önce fark ettim hayatım boyunca yalnız olduğumu. Benim çevreme bakınca gördüklerimi paylaşan hayalperestler yok. Mor ve Ötesi konserinde yalnızdım. Etrafımda insanlar, yanımda birkaç arkadaş vardı ama benim oradaki coşkumu paylaşmıyorlardı. Etrafımda arkadaşım dediğim insanlar oldu, benim dünyayı gördüğüm gibi dünyayı göremediler. "Onlarınki doğrudur, bende sıkıntı var herhalde..." diyerek kendimden nefret etme pahasına denedim. Çevremdeki çoğunluğun gördüğü gibi bakmaya çalıştım hayata. Çok sıkıcıydı. Dışarıda takılmak deyince kafede oturup "insta" muhabbeti yapmak ve sadece sıkıcı olarak birbirine laf sokmak olan bir anlayışı kavrayamadım. Sohbet edeceğim, espri yapsam anlaşılamıyorum. Etkinlik, spor falan yok; sinema, tiyatro yok. Sadece içilince azıcık elleşmeli, danslı ortam; benim ise param yok. Parası olmayan erkeği sadece annesi sever. Dünyayı gördüğüm gibi görecek insanlar ile ne kadar mutlu olacağımı düşünsem de onları bulunca da elim ayağıma dolaşıyor. "Bunun gibisi az var, batırma amk malı!" deyip mahvediyorum. Özetle bu akşam hayatım boyunca her nefesimde yalnız olduğumu fark ettim.
