Sonsuz kez nostaljilendik biz orada.

Adımız başka yüzlere denk geldi,

Çoktan yırtıldı güldüğümüz fotoğraflar,

Bırakıp gittiğimiz bile, gitti oralardan.

 

Hem çocuklukta öldü çoktan,

Fazlaydı bu kadar az kalış,

Her şey çoktan oldu, çoktan.

Geç kalmaya bile geç kaldık ya,

Tekrar oldu yaşamak sonra,

Bir tekrar oldu durdu, sürekli tekrar.

Yaşadık durduk, yine yeniden,

Ne diye? Yaşadık durduk biz bu kadar,

Sanki yeni bir şeyler olacak gibiydi.

Olmadı,

Anlaşılıyordu durgun sokaklardan değil mi?

 

Biz gittik ya oralardan sonra,

Zaten onlar da çok kalmadılar.

Tahmin edilmez yüzleri vardı,

Ve kime ait olduğu bilinmeyen o sesleri.

Övünüp durdular içimde, kusamadım.

Biz geldik ya bir kere buraya,

Takılıp kaldım orada.

Kirpikleri kaşına değen bir kadın vardı sonra.

Dedi bana: erken kalkarsan bütün köyü tanırsın,

Gülüşünde sivrilen çeneler vardı, eskisi gibi.

Akarsular yüreğime aktı, hatırladım sonra,

Eskidiğim için, eskisi gibi olamazdım.

 

Bütün köyü tanıdım bir gün, neşesizdik.

Gök kızıllaştığında bile çirkindik artık.

Beklediğim zamanların hatırı vardı duvar tabaklarında,

İbo ölmüştü, çok kişiydik yine de.

Geçmişsiz bir giriftim dağdan inerken bile,

Ağlayacak bir ağaç dibi arıyordum sonra,

Herkesi köyde biri bekliyorken.

 

Doğru: Bırakıp gittiler beni,

Kalbimin kanının bittiği gündü.

Adımı karaladılar tüm hikayelerden sonra,

Bırakıp gittikleri, hiç bırakıp gitmedi.