Gece

Sen saçlarını tararken

Gidecek yeri olmayan insanlar tanıyordum.

Kıl kadar değeri yoktu ölmenin,

Var olmak yok olmaktı zaten,

Karışıp kayboluyordum bir kuytuda.

Boynun geliyordu aklıma,

Bir kılın dokunuşu sonra.

Yaşamak, yanmaktı.

İnsanların sesleri titrek

Mesafeler boğuyordu geceyi.

Ellerin geliyordu aklıma,

Göbeğinin üzerinde

Olabildiğince serkeş.

Bitmeyen bir yolu arşınlıyordu,

Gidip geliyordu insanlar,

Bir çağlayan misali.

Sen saçlarını tararken

Ben sadece âşık oluyordum,

Hiçliğin içinde seni buluyordum.

Selçuk Ceyhan, Mumdan Kale