Sonra bir bakmışsın bahar sızıyor içeriye usul usul.

Tüm inadına, öfkene, hırpalanmış umuduna karşın, gün gösteriyor kendini ufukta.

Bunca acıdan,talandan,yağmadan sonra devam edilemez sanıyorsun, dursun dünya burada yeter diyerek haykırıyorsun belki,ilk açan lalesiyle toprağın bir sıcaklık kaplıyor içini, yitirilenden de güçlü bir umut yeşeriyor.

Daha bir inanarak sesleniyorsun bu sefer; yaşam, yaşamak en eski güdüm benim, insanca olacak bu sefer, insanca yaşamak uğruna kederim de sevincim de.