Gecenin karanlığına benzer insan, kimisi insan da arar huzuru kimisi insanı yok ederek arar huzuru velakin huzuru karanlıkta bulur insan. Uzun zaman oldu burayı görmeyeli, çok gemi geçti limandan kimisi geri geldi kimisi ise sonsuz denizde dalgalar eşliğinde kayboldu. karanlığın en dip noktasında kimsenin göremeyeceği yerde çıktı tıpkı Raskolnikov'un karanlığının en dip noktasında çıkan Sonia gibi. İnsan, bu kadar melankoli nedir? diye sordu karanlık ne dese beğenirsiniz ''sen bensiz ışığı göremezsin, melankoli bu yüzdendir insan, sen benimle bütün olup huzuru bulursun'' dedi insan cevap verdi '' ben sensiz bir bütün halimle gayet yaşamımı idrak ederim sana neden ihtiyacım ola ki? hem ben kendi cinsimi de yok ederek huzur da bulabilirim içgüdülerim buna gayet müsaittir sen ise anca insana sahte huzur vaad eden kendine hapseden, beslenen var olmaması gereken bir elementsin''. Gecenin karanlığı insanın ruhuna bir kere geçti mi çıkmak bilmez ve kendine hapseder. Kimisi deli saçması bu, karanlık benim en büyük huzurum, dostum der kimisi de karanlıktan korkar kimisi karanlığa küfür eder peki size sormak isterim, gecenin karanlığı biz aciz varlıklarla bütün olarak yaşamaz mı? Sonsuz aşklarımızı karanlığımıza gömmez miyiz veya edebi sürecek dediğimiz hayatlarımızı gecenin karanlığına gömmez miyiz güneşin altında parlayan, nefes alan varlıklar gecenin karanlığını dışlar, işte o yüzdendir ki gecenin karanlığına benzer insan, kimisi çok sever insanı kimisi küfür eder insana kimisi kabullenmek zorunda kalır insanı. Güneşin batmadığı her dakika kimisine cennet kimisine cehennemdir ay ışığı altında huzur bulan kimseler korunduğu ışığa küfür ettiğinde başlar insanın içindeki karanlık kendisini alt edemez, saldırır durur, bağırır çağırır karanlığa, ama insandır aslında karanlık bağırdığı şey gecenin karanlığı değil bizzat kendisidir karanlık ona ayna olur maskesini düşürdüğünde insan, karanlık onu kollarına alır güneş doğana kadar. İnsan insanı kollarına alır ta ki ruhunu kaybedene kadar insan insanı sever ta ki aklını kaybedene kadar insan insana küfür eder ta ki insana ihtiyacı olana kadar işte bu yüzdendir ki gecenin karanlığına benzer insan.
Ben seni Volgograd'ın karanlığında aradım
Elimdeki tüfeğin son mermisine kadar saydım adını
Beni aldılar götürdüler Berlin'e
Orda gördüm insanın karanlığını
Melankoli dediler buna
Nerden bileyim ben ruhsuz bir askerim
Bana vur dediler vurdum
Öfkelen dediler öfkelendim
silah tutarken fotoğrafladılar beni
duygu katilini görsünler diye
sustum ve emrimi yerine getirdim
fark edildi ki insan ve karanlık aynıdır
beyaz ve ışık ise cennetin yoludur
ta ki insan kapısına tekme atıp
yakmaya başlayıncaya kadar
ışıklar söndüğünde kaldı elimde
bir adet tütün ve koruyucu olan ay ışığı
son olarak ayna olan gecenin karanlığı
