Karanlıkla baş başa kaldığında
Başlar yalnızlık sancıları
Duyarken kendi kalp atışlarını
Bir damla şiir yazarsın belki
Ya da bir kadeh şarkı dinlersin
Seni hayatta tutacak kadar
Açarsın müziğin sesini
Kısarsın içini kemiren sıkıntılı ruh halini
Sol yanından eser rüzgar
Gözlerin tutulacak bir çift göz arar
Ellerin soğuk ve mahsun
Kalbinin yokuşunda yorulur göz kapakların
Gece sonsuzluk ipini sabaha bağlarken
İçin bir nebze olsun hafifler
Gri bulutlar dağılıverir aniden
Gün ışığı altında kimse o kadar da yalnız değildir sahiden
