II. (ب)
Dumanlarım, zerdüşt eteklerinin alevi; özümden sızanı görüyor musun?
Bildiğin tüzel sarmaşıklarda, yok oluşu seziyor musun?
Ben yanıyorum, ben tütüyorum, ben elimin ardında geçiriyorum dünyanın afakını
Ortasına deliniyorum bütün ziynetlerin, ben öznenin en uzak kısmı, ben ki ben diye susuyorum dağların dağlamasında yüreği
Zindân-ı cibrîl u cingâr-ı siddîn boğazın kesme!
Rüzgar-ı hicrân, perişân bir handân-ı şikestisin rabbin hâlâ
Bir kuru ırz defteri çekilirken bileklerimde
Ne sıkı tutardım elini
İncelikle işlenmek meydanında rızasız çiçekler belime
Sen, ve Baban; Sen, ve Baban!
Ne çok ağlardık sinemde
Ve sirenlerin tablosu, katli vacip bir kuzu şimdi
Sağır ibrahimin peygamberliğine yürüyoruz
Bulutlara bak, acını sürüyoruz!
Senden, veyahut dünyaya
Suya kardıklarımdan yoruluyorum
Ah siz de biliyorsunuz kurdumu
Bir taşın, belli ağaçlarca ağır olduğunu
Hangi yetim dalım kırılsın, hangisine bir urganla seni asayım?
Orta yerimde bir cingar patlasın
