Ben bir geri zekalıyım,

Annem de bana acımasın diye intihar bile edemeyen.

Çevremdekiler her ağızlarını açtığında, kirpiğimdeki yaşlara vuran ışık yüzünden suratlarındaki o boş bakışlarını göremediğimde, bu sefer beni anladıklarının küçük bir kanıtı dökülür belki diye umutlanmam... Bunların hepsi geri zekalılıktan.

Ağızlarından hiç çıkmasa keşke o kelimeler dizisi; çünkü cümle değil onlar, hiçbir anlam içermiyorlar, cümle denmeye hakları bile yok. O her kelime umudumun ırzına geçiyor.

Sonunda umutsuz olmaktan daha beter hale geliyorsun.

Şiddete başvurmak istiyorum. Farkında bile olmadıkları iğrenç özelliklerini yüzlerine geğirmek istiyorum. Aşağılansınlar, küçük düşsünler, ezilsinler, bitip gitsinler.

Ben çok yorulmuşum. Artık umudum beni ayakta tutamıyor, yerlerde sürüklüyor. Yüzüm gözüm hep kan.