Yıldızlara baktım; yıldızlara
İndiremedim Kafamı oradan yere
Ayaklarım tozlu kaldı yalnız,
Köklenemedi ıslak, kara toprağa bir türlü...
Yurdundan ırağa savrulmuş bir ağaca dönüştüm,
Oracıktayken.
Bir ağaç olmayı iyi bildim;
Gövdem vardı, dallarım bahar gibi coşkun;
Lakin; hakkınca bir ağaç olmanın tadı
-Sapasağlam, köklüce ve kendinden habersiz-
bana bilinmez kaldı.
Ve fakat en güzel manzarası yıldızlarla bezeli gecenin;
Benim yattığım yerden görünüyordu.
