Ne yazacağımı, ne anlatacağımı bilemiyorum açıkçası. Uzun zamandır ilk defa gökyüzüne baktım, uzun uzadıya, orada da seni gördüm. İstemesem de kuşları, bulutları izlemek; istesem de yavaş yavaş senin şeklini aldı dünya, götürüp uzaklara attı. Umuda zorluyor beni dünya, kişisel menkibemi yaşamaya çalışırken bunda ne kadar önemli bir yerin olduğunu hatırlıyorum sürekli. Sen gittiğinden beri 57 gün oldu. İlk defa hissettim bir kızın sıcaklığını dudaklarımda, çok garipti, sanki daha önce hiç kimseyle öpüşmemiş gibi tiksindim,
nefret ettim kendimden. Nedense suçluluk duyuyorum, ne yapacağımı bilmez halde ilk başladığım yerdeyim. O kadar şey boşa gitmiş, yaptığım onca şey çöp olmuş durumda.
Bilemiyorum güzel gülüşlüm, merak ediyorum da acaba güldüğün için mi güzelsin yoksa güzel olduğun için mi öyle geliyor, onu da bilemiyorum maalesef…
