hani ölüler içindi

anlamsızlığı zamanın

kadranlarım sürekli beni ben geçiyor

saniyelere bölünüyorum durmadan

mısır'da kum taneleri oluyorum

bir cam fanusun içinde

kendimin üstüne yine kendim düşüyorum

tüm kuytu diplerimi eziyorum ezilerek

en görkemli yalnızlığımı

şimdi yaşıyorum