Geceyle beraber örttüm bugün şehri

Eşlik ettim karanlığına dağdan bozma tepelerin

Gözlerim seçiyor içinden geçen nehri

Uzatıyorum ama dokunamıyor suya ellerim


Herkesin uyandığı saatte kafamı yastağa koyarım

Sorun değil gece, ben buna alışığım

Bir sürü aptal insan ben hepsine doydum

Onlar gündüzü sever ben geceye aşığım


Öyle bir yerdeyim ki şimdi her şeyin ortasında

Akıl almayacak kadar her şeyden uzağım

Kendime sayıp sövdüm laf arasında

Kırdı dilimin kemiğini düştüğüm tuzağın


Yorgunluğum belki okunuyordur gözlerimden

Ölümle yaşam arasında tıkıldım kaldım

Evet değiştim ama vazgeçmedim sözlerimden

Çünkü o kadar insanın ahını aldım


Karanlık sardı dört bir yanını ruhumun

Koca okyanusta kör bir kayıkçı gibiyim

Boş çıktı benim ne varsa umduğum

Artık buna dayanacak güçte değilim


Hayatta mana bulduğum ne varsa yaşadım

Kötü olan ne varsa gördüm

Ölmek istedim zaman zaman

Çünkü yaşamın iyi yanlarına kördüm


Şimdi gözlerim kapanıyor dalarken ufuklara

Çıkmak zorundayım biliyorum

Ulaşılmaz, varılamaz denilen doruklara