anadolulu bir anadan dünyaya düşüşüm,

âl ağlamış ben ölürcesine gülmüşüm.

gazeteyi, küpürünü ilk defa okumuşum, daha beşimin ortalarında dede matemi görmüşüm.

ve ilk pinokyo bisikletim altımda, altımda sürmüşüm.

huzura, masumluğa, mut'a doymuşum.

afacanlığım göçüp gitmiş ölmüşüm,

ve büyümüşüm.

tayfunlu bir gecenin sabahında yedinci yaşım.

unutmuşum baharda tattığım ilk çocukça aşkı.

avare dolanmalarım onumda aştı çünkü çocukluk misafirimdi yeni bir yaştı.

onüçümde aslı, muhteviyatı aramışım,

ondördümde gezegeni evrene sormuşum.

ve onbeş, son gözyaşlarım göğe erdi, yıllar sel gibi aktı ben bir damla dolmadım.

onyedim dişilerin işvesi, onsekiz olgunluğumun zirvesi.

ve ondokuz hayatımın en kötü senesi.

mümkünse bir daha gelmesin.

yol ver yirminde kırana, küsene, üzene

güle güle ondokuz, seneye yeni yaşımda görüşmek üzere.