Tek bir ışık bile yanmıyor şehrin göbeğinde Gömülmüş sanki sonsuz bir karanlığa
Gömmüş bütün acılarını
Kaygılarını, yalanlarını.
Kendini görmek dahi istemiyor artık,
Bu yüzdendir belki de
Her şimşek çaktığında utanması.
Kaybettiği yeşili anımsıyor,
Kazandığını sandığı griyi.
Kara bulutları çekiyor üzerine yorgan niyetine Sonsuz bir uykuya dalmak istiyor
Uyanmamak üzere.
Kusmak istiyor insan denen yaratığı,
Kusmak ve bir daha almamak içine.
Vefasızlığın temsili olan bu canlıyı,
Kovmak ve bir daha bakmamak geriye.
