Ki ben,
Öyle içliyim ki, öyle derin.
Aldıkça umut, verdikçe hicranlı bir nefes doluyor içim…
Bulduğum, her tutam iyiliğe tutunuyorum
Bazenleri kendim, bazenleri kendim gibiler için….
Büyüdükçe görüyorum ki
Kendi döktüğü yaşlarla çalkalanan bir dünyanın çocuğuyuz
Büyüdükçe görüyorum ki
Unutmayı merhem sanan insancıklar topluluğuyuz…
Bu yüzden ben hiç unutmuyorum,
Bu yüzden ben, hiç büyümüyorum.
Ben bugün
Acımı gömdüğüm yere çiçekler ektim
Mısraların her birine çiçekler ektim…
Ve kırmızıdan daha kırmızı
gülen güller aldım sizin için
Ben gülün gölgesini
Gülden de iyi bilirim….
Anlıyorum…
Sayılı yaprakları tükeniyor defterimin
Ve artık
Bir son daha yazacak gücüm kalmadı benim.
Affedin beni, istemezdim
Bu dünyaya küsmeyi henüz çocukken daha
Alışamadım mavi dünyanın ihanetini
Küçükleri okşadığı avuçlarına sarmasına…
Yaşarken yaşamayı seçemeyen insan
Bilmiyorsun nereye aitsin
Öyle dertli bir yasın içine doğmuşsun ki
O ağladıkça sen,
Gözlerinde yaş olur denizlerine düşersin…
