Tüm mumlarımı yaktım penceremin eşiğinde

Gündüzün en aydınlık vaktiydi zaman

Hepsini ateşe verdim çakmağımın son nefesinde

Hepsine nefes oldu çakmağım, son nefesinde

Yandı mumlar

Zira mumlar daima yanardı bildim bileli

Yine şaşırtmadılar beni, yandılar

Bir mumun yanmayı istememesi

İstememenin yanmasındandır, başkası değil

Yanma arzusu duymadan

Başına gelecekleri bilerek ya da bilmeyerek

Evvela yakarak en iç yerinde olmayı ve ölmeyi

Bir mum yalnızca mumdur

Başkası değil

Ve daima ve daima

İmza: ima olarak sönen bir şiir olmak istemezdi şiir

Çünkü şairler imzalamazlar şiirlerinin sonunu

Çünkü şiir biter, mumlar yanar, mumlar söner

Ve şairler ölür daima

Ama şiir ve ateş

Var olur her yok oluşunda bir mum ve bir şair cesedinin

Ayrı mumlar ve aynı ruhlarda

Üf