Vicdanımın ördüğü ağa yamamak için,

“İyilik yap, at” denizinden günah avlıyorum.

Bana zaten uğrarsa günahlar uğruyor. 

Gerisi ya sekteye uğruyor ya da ayağıma dolanıyor. 


Bakıyorum ardıma ve ardımdan yitip gidenlere.

Kalbimle birlikte sol omzumun ağırlaştığı yerden,

İşte, yine atmaya yelteniyor. 

Günahıyla yamanan kalbim, yüksek perdeden


İki atış arası benim nazarımda sonsuzluğa riayet edecek.

Bu, ne akıp giden zamana ihanet,

Ne de kendi çaresizliğimden ibaret. 

Biraz anlayış biraz da kabulleniş canıma minnet.


Ve bir sabah bakacağım omuzlarımdan akan meleklere

Hafiflermişçesine...

Vicdanımı kemiren şeyin diz vuruşlarıyla sarsılacağım da,

Yine de rastlayacağım günahlarımın çocuklara verilişine.