Hikaye devam ederken nelerle boğuştuğumuzu yalnız içimizde olan küçücük bir köşeye saklanmış, korkudan bir çocuk gibi tir tir titreyen tek bir gülümsemeye kanıp devleşen umudumuz bilirdi.

Güneşi hep beklerdik biz, ne taraftan doğacağı umrumuzda değil ışını görsek çıkardık meydanlara.

Büyük savaş sonrası karşılanan askerler gibi gurur duyardık benliğimizle.

Göz kamaştıran bir ışık, net bir sıcaklık, keskin bir parlaklık vardı bizde.

Umudumuz saklandığı yerden her çıkışında yüzümüz güneşi bulurdu.

Hikaye devam ederken güneşi bulmak için Nasıl boğuştuğumuzu da yine içimizdeki umut bilirdi...

Yalın ayak umuda koşanları geçerdik bazen. Hikaye devam ederken ayaklarımızın altı da kanardı...

Yoldayken pes etmedik hiç! 

Yol çok güzel gözüküyor ve hikaye devam ediyor.