Bir şeyi çok isteyince olur sanırdım,
Uğruna hiçbir şey yapmadan,
Biraz cesaretim olsaydı eskiden,
Korkmadan diyebilirdim her şeyi,
Önce ilk defa kendimi bulur,
Hiç aramamak üzere kaybederdim sonra,
Bütün anlamlarımı yitirir,
Her boşluğumu onun anlamıyla doldururdum,
Ağacımdı içimde, kökleri büyüdükçe büyüyen,
Toprağımı delik deşik eden,
Hiç kopmamacasına tutunan,
Bir filiz bile verememiş eylemsizliğim yüzünden,
Hangi doğal afet muktedir şimdi,
Onu içimden sökmeye,
Ancak bir şey yapmadığım her gün,
Daha çok verimsizleşiyor toprağım,
Tuttuğunda yaksa da içini,
Salmak istemez insan dumanı bazen,
Olamadıkları için acıtmak ister kendini,
Yavaşça öldürüyor insanı bu hâl, hızlıca bazen,
Onu unutmam lazım şimdi,
Bunu demeden de gidemem ama,
Son vedadaki izinsiz öpücük,
Hediyem olsun sana,
Bir kıvılcımla başlar, sonra küle döner her yangın,
Başladığı yere döner insan,
Sen ilk günden beri yangındın,
Yaşama da ölüme de dahil değilsin bu yüzden,
Hiç sönmeyeceksin belki,
Bende yanacak hâl kalmaz ama,
Harika, kül olacağım ben,
Bilmem lazım ama söyle lütfen,
İlk yangının değilim biliyorum,
Harika, kül olacağım ben,
Söyle bana lütfen,
Bekleyecek misin beni,
Yeniden doğana kadar,
Bir daha yakarsın sonra,
Harika! unutacak mısın beni,
Unutma beni, unutama.
Unutsan bile ne derim ki, kızamam sana,
Unut ama, unutama, Harika!
Zihnin ateşini de kelimeler harlar ya,
Diyecek bir sözüm bile kalmadı sana,
Unutsan bile, umuturum ama,
Var olmayanı yakarım,
Yeni kelimeler uydururum yanmak için,
Harika! Beni unut ama, unutama…
