O kadar anı biriktirdim ki
Yeni birini daha yaşamama gerek yok artık
Ne kadar sevgi dolu, çılgın, günahkar, keyifli
veya küstahça, kasvetli, hatta gülünç
Olursa olsun
Her şey eskinin bir benzeri
Biraz farklısı
Hatta daha aşağılığı
Eşine duyduğun sevgi dediğin şey
Yaşadığın ilk aşkın kırıntıları aslında
Çocuğuna sarıldığında hissettiğin,
Annenin sana çocukken sarıldığı o eşsiz anların bir parçası
30'lu yaşlarında arkadaşlarınla olan eğlencen,
20'li yaşlarda eğlendiğin insanların gölgeleri
Kazandığın parayla satın aldığını düşündüğün saygı,
Karneni getirdiğinde babanın sana verdiği bir hediyenin, bir aferinin ışıltısı
Belki de sağlam bir tokadın sıcaklığı
Hepsi yeniden duymak istediğin
Yeniden yaşamak istediğin duyguların
Kör bir usta tarafından yapılmış birer boktan kopyası
O yüzden hatıralarım bana yeter
Her kadınımı aldatmış olsam da
Onlarla yaşadığım gerçekleri başka hatıralarla aldatamam
Acı da verseler
Onlarca kez üzerinden geçilmiş ucuz bir şişme bebek misali,
Yeni hatıralarla kandıramıyorum kendimi
Bir daha dokunamayacak olsam da o tenlere
Bir daha gülemeyecek olsam da o insanlarla beraber
Bir daha hissedemeyecek olsam bile
O en derin çektiğim acıları
Aldatamıyorum
Ne onları
Ne de kendimi
Ben böyle mutluyum
Her ne kadar anlaması çok zor da olsa
Mutsuzluğumla mutluyum
Belki yalan söylüyorum
Kendime bile
Çaresizliğimi kapatıyorum kelimelerle
Dürüstlük kisvesi altında vicdansızlığımı gizlemeye çalışıyorum
Kim bilir
Ben bile bilmiyorken
Kim bilebilir
O yüzden her samimi gülüşten çekiniyorum
Her güzel sözden kaçınıyorum
Hele ki biri ellerini omzuma koymaya
Kulağıma umut dolu sözcükler fısıldamaya
Veya saçımı okşamaya başlasa
İşte o zaman yerlerdeyim
Bütün yelkenlerimi suya indirmiş,
Bedenim artık benim değilmişçesine bir teslimiyetle kendimi bırakabilirim.
O incinmiş çocuk
Artık dışarı çıkıp beni ele geçirebilir.
O yüzden tutuyorum onu içeride
Bazı geceler herkes uyurken izin veriyorum çıkmasına
Sevgi ihtiyacını ben veriyorum elimden geldiğince
Ki başkalarına heveslenmesin.
Gitmeyecek bir yere biliyorum
Ama büyütüyorum onu elimden geldiğince
Seviyorum
Elimden geldiğince
O yüzden
Belki kahkaha atamıyorum artık
Ama öyle hüzünleniyorum ki
Kendimi gülmekten alamıyorum
Öyle özlüyorum ki bazen
Kimseyi üzmemek için uzak durmam gerektiğini bile unutuyorum.
Yazmak dışında başka bir şey gelmiyor elimden
Hangi kelimeleri, hangi sıraya koyacağımı bile düşünmeden
Ama yine de
Bırakamıyorum kendimi yeni saçmalıklara
Aşklara, coşkulara, sevişmelere, üzülmelere
Mutsuzluk verse bile o hatıralarım
Çocuklarım gibi seviyorum
İnsan çocuklarından vazgeçebilir mi
Gerçi bazen öyle bir vazgeçiyorlar ki
İnsanın hayata insan olarak doğmasının hiçbir anlamı yok olduğunu düşündürecek kadar vazgeçiyorlar.
Sonra anlıyorsun ama
Kendinden başka bir şeyi düşünmeyen bir canlı olduğunu insanın
Ne kadar sevdiğini de söylese
Ne kadar arkanda olduğunu da söylese
“Hiç kimse yoksa ben varım” bile dese
Aslında hiç var olmadılar.
Kendilerinden başka bir şey düşünmediler.
O yüzden ben böyle mutluyum
Mutsuzluğumla mutluyum.
O kadar anı biriktirdim ki
Yeni birini daha yaşamama gerek yok artık
Defalarca yaşandı o ilkler
Ve bittiler
Ama önemli olan
Gerçektiler
