Hayat bazen yakışanı bazen de yazılanı yaşatır, bize de sadece bakmak kalır. Kim ister ki bu rolü, bu bedeni, bu zamanları ve bu çevreleri... Herkesin gözü hep yükseklerde. Zaten kim istiyor ki alçakta olmayı? Ki alçaklık da olmasaydı kim isterdi ki yüksekte olmayı?
Kızıyorsun, susuyorsun, hayata karşı boyun eğiyorsun... Kendini Tanrı'nın huzuruna bırakıyorsun. Aslında buna bırakmak da denmez çünkü yapabileceğimiz başka bir şeyimiz yok. Zaten yapabiliyor olsaydık da mutlaka bir engel çıkardı, buna eminim.
Düşünüyor insan; önüne sunulanları, karşısına çıkacak olanları... Neden sen busun? Neden bunları yaşıyorsun? Neden hayat bu kadar karmaşık? Neden etrafımızdaki herkes mutlu? Neden ben hep kötüyüm? Bir cevabı yok benim için. Çünkü ne kadar sorgulasam da ne kadar çabalasam da hiçbir şey değişmiyor. Bugün bunları düşünürken belki herkes mışıl mışıl uyuyor. Ben geceleri gündüz ediyorum, olmuyor; yapamıyorum, çıkamıyorum kafamın içinden. Sadece şunu diyorum: Bu da bana hayatın ayıbı olsun.
Şarkı: Sagopa Kajmer, Düşenin Dostu Olmaz.
