Kalbim,
gerçekliğin körlüğünde
hayaller dirilemiyor yeterince,
sıkışıp kaldılar var olmayan zamanlarda.
Yalnızlığım bir anne çaresizliği,
gecelerim bir baba sükunetidir benim.
Buzdan alevler döşüyorlar dört bir yanıma,
ortada kalakalıyorum, yusyuvarlak bir çember;
nereye kaçsam yanıyorum.
Ucu bucağı yok bu kaçışın.
Beklemeli,
söndürmeli.
Söndürmek için kimi beklemeli?
Kalk diyorum kendi kendime,
başlıyorum var gücümle savaşmaya;
gücüm eski zaferlerden doğma ve
kırık dökük yenilgilerim.
Yalın ayak kesikleriyle dolaşıyorum,
kendime bir yön bakıyorum,
göremiyorum.
Yerim yurdum hüzün.
Gözlerim buğulanmış koşmaktan,
kan ter içinde nefesler...
Yusyuvarlak bir çember içindeyim.
Çıkmayı bekliyorum.
Hınç dolu bekliyorum.
-Çıkacağım değil mi?-
Çıkacağım.
