Hep çocuktum ben

Siz büyüyen bedenimi gördünüz.

Önceleri buğday tarlasında kaybolurdum

Şimdi gri, koca şehirlerin en kuytu sokaklarında

Tek derdim kırık bir oyuncak, 

Yakalayamadığım kurnaz bir kuş,

Ya da vitrinin öte tarafındaki bayramlıktı. 

Ne yazık ki benim dertlerim hiç çocuk kalmadı, 

Yaşı, beni epeyce geçti.

Ve ben büyüdükçe

Dizlerimden eksilmeyen yaralar 

Sessizce yüreğime taşındı.

Hep çocuktum ben

En çok da yersiz düşünce fırtınalarıydı

İçimde değişmeyen.

Önceleri korkularım;

Karanlık -şimdilerde delice arzuladığım- sessizlik ve köpekler iken

Şimdi, yaşlandığım vakit şiirlerimin birine şu satırları eklemektir:

Vücudum genişledikçe içim daralıyor

Çocukluğum, yalnız rüyalarımda bana göz kırpıyor.