akşam olduğunda yorgun insanlar oturur soluğuma,

kuşların sesi incelir yalnızlıktan

kuşlar derim

bu kadar uzağa,

bu kadar boşluğa yürümek zor,

uçmak derim.

babanız derim,

sonra anneniz.

gökyüzünün evlat acısı.


akşam olur

sokaklar beni sorar

kaybolma korkusu,

kediler,

çocuklar,

erken ölümler.

bugün, en çok çocukluğum kokar.


ağlamayı bilsem diyorum,

bu kadar çabuk bitmezdi sigara paketi.

fransızca filmler var,

hiç anlamadığım,

izlerken daha fazla yalnızlaştığım

fazla diyorum çünkü

çoğalarak, yalnızlaşıyorum.

buna ben de şaşırıyorum.

nedenlerim var,

oldukça uzun.

oldukça uzun virgüllerim var

kanatmayayım istiyorum.

baş ağrısı ile başlıyor her şey.

kalabalıklaşma,

nüfus patlaması

akraba ziyaretleri hep, birbiri ile bağlantılı tüm düşünceler.

bir günah işlerim,

sonra birçok.

sevaplar ile eşitlersem eğer durumu.

oturur bunu tanrı ile konuşurum.


yarınlar geç başlasın isterim.

uyumlu olmasın hep böyle yaşam.

sorma derim hiç bir şey,

konuşma,

okuma.

hadi diyorum, en azından yarının sabahı geç başlasın

sonra, biz kuşlar ile hep beraber dağılırız ne de olsa...

hep yalnızlıktan.