Çemberin dışından görünmez en az iki kişiyiz
Yolları birbirinden ağır ve aksak
Ayaklarımı alıp giderler nereye bilinmez
Uzlaşmaz ikilem merhumun kalbinde
Yanlıştır kendi tanrılarını icat ederler öldürmek için
Ortak noktaları sadece bu üstelik
Zaman durur gece koşardı biz kaçardık
Ne kadar koşsak da sebepsiz dururduk
O anlatırdı yanlışı dinlerdim kesmeden
Hem onu hem aklımı zapt etmek isterdim
Üç ya da beş daha da uzamazdı nafile
Birimiz bırakır birimiz alırdı dümeni
Her ikisi de nihayetinde cehenneme varırdı
Söylenmedik kelime kalmazdı yaratırdık
Biz yaratırdık yıldızlar, yıldızlar anlatırdı
Yukarıdan düşerlerdi, düşlerimizde toplardık
Anlatırdı, bizi en baştan yaratırdı
Öldürmek için defalarca en baştan
İki gecenin biri ölümdü diğeri ritimsiz ölüm bestesi
Birbiri ardına gelirlerdi onlar da ritimsizdi bilmezdik
Öylesine ikiye bölerdik yalnızca biz kalırdık
Ne cennet ne cehennem ne kainat
Hepsi çökerdi biz yükselirdik
Beyaz bayrak son kez birdenbire
Denge yitene veya nefes bitene kadar
Biz kendimizi sürgün ederdik dışarıya içimizden
Sınır kapıları turkuazdı çocuğun kaos rengi
Dışarıdaki okyanus sürgünü, gözlerinde fırtına
Görmüştür abislerdeki yaşamı onlar bilmezler
Adlarımızı suya boca ettiğimizi düşünmeden
Okyanusa sıçradığımızı onu mora boyadığımızı
Okyanusun ortasında en çok birbirimize susadığımızı
Bir de ölüme
