En çok nerde bıraktım kendimi ...
eti kemikten ayıran bu acı öylesi tanıdık ki
öpülesi yaralar kabuk bağlamıyor
özlemiyosun mesala
tanıdık herşeye yabancı kesiliyosun
köşebaşı bir dönüş çıkmaz sokağa
ardından nefes nefese bir adım daha
sonrası...
Bı vakit diyorum nasilda taze, ürkek
sevebilmenin o korkusuz yanında
oturup izledim seni...
Şimdi çıkıp geldiğin kaldırımın sağında bir bank üstünde bekliyorum
herkes sen kadar tanıdık
sen kadar toy...
Keşfetmek diyorum yeniden tenini
bir Ankara sabahında
dizleri üstünde dilenirken yorgunluk
doyamamak ne acı şey...
Sonra tırnak arasına gizlenmiş keyif
ve meşhur ayrılışlar.
Kimseden kolay kopamadim
ve kolay olmadı uğurlamalarım...
Hep gelecek olana açık kapılarda tanıştım gençliğimle
nasıl korkak nasıl meraklı ve cesur.
İlk sıcaklığı ile yayılırken özlemek
akla düşenlerin temize çekilişi hayat.
Dün kadar mazi bugün kadar an
şimdinin kudreti olmalı bu fil hafıza.
Unutmaya çalıştıkça yerleşen
ama bı yandanda hatırda silinen
Özlemek işte ya ötesi olmayan.
En çok kimde eksildi ise orada fazlası ile varoluyor İNSAN 🥂
