Öyle ıssız bir boşluk ki, sanki bulunduğum şehirde herkes var ama kimse yok. Ben kendi dünyamın tek vatandaşıyım. Görünür olmasına rağmen bu hayatın varlığını hiç hissetmedim. Her zaman görünmezliğin bir parçası oldum. Öyle zamanlar olur, bir süre mutlu yaşarsın ve her şey yolunda dersin. Ama içindeki boşluk sana kendini hatırlatınca tekrar yatağa düşersin. Ve ellerim sanki bana ait değil nereye koyacağımı bilmiyorum. Ya bir sigara yakıyorum ya da bir kalem tutuyorum. Odamda volta atıyorum, düşüncelere dalmış durumdayım. Ruhumun çığlığı bastırıyor etraftaki insan seslerini duyamıyorum. Yine bir ölüm uçurumunun başındayım, rüzgar saçlarımı öperken, deniz kıyıyı öperken. Kuşlar şarkı söylerken toprak kokarken.

Başımda ağır bir ağrı, acı-tatlı bir neşe ve özgürlük özlemi. Herkes gibi olmak isterdim.