Hislerimize güveniyorsak birlikte olmalıyız.
Hayattaki diğer adımlarımızın izi hislerimizi gölgelememeli,
Hislerimizi hislerimiz öldürsün; günlük, haftalık, yıllık işlerimiz ve pişmanlıkları değil. Veda etmeden ölmeliyiz.
Vedalar hayatın son anı dahi olsa vazgeçme düşüncesi ile oluşur.
Vazgeçmeyelim!
Sonsuzluğu sobelemek bu.
Hayatımızı mantık üzerine kurup aklımızı ikna edebiliriz, kalbimiz bizi dinlemez. Kalp, insan vücudunun özgürlük heykelidir.
Kırılır, yıkılır ama asla eğilmez.
