Hayatta ne oluyor ne olmuyor artık umrunda değil insanın. Siyah aynaya takılı kalmış istemsiz. O olmasa, ona bakmasa, yapamayacak; sanki devam edemeyecek hayata. Aslında bilmiyor ki raflarında toza bulanmış hayat ışığı var onun için. Ah, bir öğrense içindekileri. Ah, bir tadına baksa, asla elinden bırakmayacağı şey olacak. Ama onu her daim gördüğü halde umursamayan da o. Ne yapıyorsa kendi eliyle yapıyor kendi yaşamına. Acı veriyor ruhuna ve buna her gün devam ediyor. Ruhu "yeter artık, bırak şu siyah aynayı. Sana ne katıyor anlamıyorum ama beni yiyip bitiriyor, ölüyorum burada bırak artık." diye yalvarmaya başlıyor. Insan bir acı hissediyor içinde, daralıyor, adına da depresyon diyor ve kendini öyle teselli ediyor. Kendini, kendi eliyle boğuyor, hayata küsüyor. Kendine yalan söylüyor ve durmuyor. Daha ne kadar kendini kandırmaya devam edecek. Ne zaman bu işe bir son verip ruhunu rahatlatacak...