Bütün ihtimalleri yok sayıyorum. Yaptığım tüm iyi davranışları, güzel sözleri hiç söylememiş gibi devam ediyorum. Sanki hiç kimseye güzel söz söylememiş, hiç kimseye hoş davranmamış gibi. Olumlu bir davranışta bulununca cezasını çekecekmişim gibi hissediyorum. Bir yerde döne dolaşa bana çarpacak ve söylediğim o sözler benim suratıma mermiymişçesine çarpacakmış gibi hissediyorum. Bu yüzden bütün iyiliklerimi saklıyorum. Ama kime, neye saklıyorum ki? Sadece kendime ve bu gecelere saklıyorum. Bazen de bazı zamanlar söylemediğime yanıyorum. Belki o zaman kullansam bu özneyi, bu yüklemi belki de hayatım tam bir cümle olacaktı. Anlamlı bir paragrafa evrilecekti hayatım, kim bilir. Ama olmadı. Tüm cümlelerim yarım kaldı, tüm hayallerim hacıyatmaza dönüştü. Bütün yenilgilerim hükmen oldu.
