vurdu saatler yine
ruhumun hüznüne
bakıyorum aynadaki bu surat,
bakmaya korktuğum surat
gerçeklik saplanmış en derine
her yanı dağıtılmış bu surat;
karanlığın derininde kalmış
mutluluğa açmış.
Karanlığın dehlizlerinde
korkusuzca adımlıyorum
yalnızlık işlemiş ruhum ile
melodiler işitiyorum
derin ve hoş.
Her noktamı dağıtıyor,
ruhumu parçalıyor
saatler her yanımda;
zamanın içinde akıyorum,
toz olan ruhuma üflüyor
dağılıyorum.
Hüznümle birleşen mutluluğum
arıyorum hep bulamıyorum
gözyaşlarımdan kurtar beni
boğulmak istemiyorum benliğimde
en diplerde yapayalnızlığım,
beni saran kollarla düşüyorum
kanıyor şu hüznüm,
kan değil beni kaybediyorum.
