Hüzün damlaları düştüğünde yürek camınız buğulanır. Görmekte zorlanırsınız bazı şeyleri, bazen doğruları bile. Canı yanan insan yangının arkasında bıraktığı külleri temizlerken yorulur, üstü başı is olur. Ama temizledikten sonra, yürek camı açılıp içeriye mis gibi temiz hava girdiğinde keyiflenir insan. Gönül odalarının hepsi mis gibi kokar artık. Önemli olan yangına mahal verebilecek şeyleri ortadan kaldırmak ve vakit buldukça gönül odalarını yaddaşt havası ile havalandırmaktır. Bundan sonrası huzurdur. Zira hüzün huzurun nazlı kapısıdır...
