Ve Huzursuzluğun kitabı canım Pessoa. Bazı kitaplar vardır tekrar tekrar okunur yaşamın bazı evrelerinde. Benim başucu kitabım her sayfasında ayrı bir dip, ayrı bir varoluş, ayrı bir kendine varış... Her sayfası ayrı tat...
sf: 58 şöyle diyordu:
"Rüzgar artıyordu... Önce boşluğu bir deliğe emen bir elektrikli süpürgenin sesi, havanın sessizliğinde bir yokluk gibiydi. Sonra dünyanın derinliklerinden gelen bir ağlama sesi duyuldu. Camların takırdamasının ve rüzgârın farkındalığı. Nihayet ses yükseldi, kulakları sağır eden bir uğultu, derinleşen gece karşısında bedensiz bir ağlama, nesnelerin tiz çığlığı, parçaların düşüşü, dünyanın sonundaki bir atom.
.
.
.
Ve sonra sanki...
