kendimi kabullenmemek kadar beni üzen bir şey yok sanırım. ellerinden tutacağım bir şey kaldı mı emin değilim. uzaklaşıyorum her şeyden, herkesten nefret edesim geliyor. en çok da kendimden nefret ediyorum. ne bileyim, biraz daha iyi olmak için çabalasaydım keşke. zaman geçiyor, hayat korkunçlaşıyor. her şeyden ölesiye korkuyorum. uyurken bile huzursuz bir şekilde uyuyorum. geceleri devamlı uyanıyorum, gözlerim kapanıyor. kendimden kaçıyorum. yazılar yazıyorum, okumaya değmeyecek şiirler yazıyorum. bir gün iyi bir şair olabileceğimin hayalini kuruyorum. yine de bu hayalin çok uzak olduğunu biliyorum. ben çok sıkıldım her şeyden. kalabalıktan, yalnızlıktan, insanlardan ama eve gelince kendi başıma kalmaktan. çok sıkıldım. kendimden sıkıldım. neden sürekli kalbim ağrıyor diye sorgulamaktan, sevdiklerimi mutlu edememekten. çok bunaldım. her geçen gün üstüme üstüme geliyor sanki. rüzgârlar esiyor, savuruyor her bir köşeye beni. yoruluyorum. artık hangi cümleleri kurmam gerek? nasıl anlatmalıyım içimdeki huzursuzluğu?
