İç sıkıntıma çözüm olmasını istediğim bir yazı...

Şu an herkes tarafından terk edilmiş, kenara bırakılmış, unutulmuş ve önemsenmemiş biriymişim gibi hissediyorum. İnsanlarla konuşmayı pek seven biri değilim genelde, kimseyle gidip tanışma çabasına girmem. Arkadaşım yok değil aslında, yine de etrafımda insanlar var tabii. Ama bazen şimdiki gibi hissettiğim anlar oluyor; hiç sevilmediğimi, hiç istenmediğimi düşündüğüm anlar oluyor. Kendimle baş başa kalmayı sevmek istiyorum, kendi kendime yetmek istiyorum. Bunu başardığım zaman çok güçlü olacağımı biliyorum. Ama güçlü olmayı istiyor muyum, bilmiyorum. Bu zamana kadar birçok şeyi içime attım, güçlü durdum, kendi içimde atlatmasam da birçok şeyi kenara bırakıp yaşamaya devam ettim. Şimdi şu an sevilmeye, görülmeye ihtiyacım olduğunu hissediyorum. Bir sıcak gülüşe, bakışa, belki de sarılmaya ihtiyacım var. Evet, etrafımda beni seven birinin olmasına ihtiyacım var. Bunu kabullenmek zor olabiliyor, sonuçta her zaman ben güçlü bir kadınım diye düşünüyorum. Ama belki de hiç büyümemiş, hiç sevilmemiş, annesi tarafından çocukken terk edilmiş o küçük kız çocuğuyumdur hâlâ...