Hissediyorum, sanki küçücüğüm, sanki söylesem olmaz ama söylemezsem de bana günah.
İçimdeki ben özgürleşirken onun da dahil olmasını istiyorum bana, fakat farkında bile değil. Geçirdiğimiz onca zaman içinde fark etmeden tutulmuş kalbim ona, öyle söylüyor bana...
Baya da anlatmışım birçoklarına anlatmadığım şeyleri kendisine, o da anlamış beni dinlemiş, uzun uzun sohbetlerimiz varmış. Hatta tuhaflıklarıma katlanmamış,normal karşılamış onları.
Hem utanıyorum bu histen hem de utandığım kadar gerçek oluşu savruluyor yüreğimde, beynimde. Hem mantığımla seviyorum hem kalbimle. Yine mi olmaza meyilliyim? Şaşırt beni kalbim.
