Annem 98 Ekim'inde öldüğünde, teyzem dedeme "Ablamın baş ucuna bir iğde ağacı dikelim baba, büyüyünce kuşlar yer." demişti. Yaşamın sonuna geldiğimizi sanan ben, düşündüm. İğde ağacı mı? Toprakta bir şey büyür mü artık? Hem de kuşların yiyeceği kadar meyve verir mi? Zaman var mı bir ağacın yetişmesi için, devam mı ediyor hayat?


11 yaşımdaydım ve aklım almamıştı. Hayat bitmiş gibi hissetmiyordum ben, hayat bitmiş sanıyordum. Gerçek bir düşünceyle anlayamamıştım bir iğde ağacının bundan sonra büyüyebileceğini.


İğde ağacı ekmediler, bir şekilde unutuldu ya da bilmiyorum. Ama yıllarca ara ara düşündüm o an konuşulanları duyunca ne hissettiğimi. Çocuk yaşımla annemin ölümünün bende bıraktığı etkiyi yıllar sonra fark ettim. 24 yıl geçti. O gün ekilseymiş o ağaç gayet tabii meyve verecekmiş, kuşlar yiyecekmiş... Zaman durmamış meğer...


Şimdi aklıma geldi yine. Geçmişimizi anlamak onu çözdüğümüz anlamına gelmiyor çoğu zaman. Bazen hâlâ, hayatın her şeyi unutup devam edişine şaşırırım, çözemem, donakalırım anda.


Memlekete ilk gidişimde ekeceğim artık annemin baş ucuna o iğde ağacını. Büyür, kuşlar yer...