Ruhumuz iyileşir umarım bir gün. Kırgın iki kız çocuğu ruhumuz. Parçalar var kırık dökük ama sessiz. Öyle gürültülü ki çığlıkları keskin. Fiziksel acılarına karışan duygusal çöküntüleri bitmeyen iki yorgun ruhuz. Nefes aldıkça batışıyor kalbimiz. Çoğunlukla nefesimizi tutar gibiyiz. Solgun tenlerimiz, güneş ışığına küs huylarımız kadar cansız. İki yarım yalnız ruha sahip kırgın kız çocuklarıyız. Bir gece ansızın depreşen, hiç bitmeyecek kaygılar listesine eklenen acılarımız var. Sarılmak ve sığınmak isteyip kendi kollarına uzanamayan eksik parçalarız. Canımız yandıkça birbirine kaçan iki yorgun parçayız. Dünyaya sığamıyor, kendi dünyamızı da bulamıyoruz. Hislerimizi tanıyor, başa çıkamadıkça oynuyoruz. Oynadıkça başa sarıyor, kaçtıkça kayboluyoruz. Ruhumuz iyileşir umarım bir gün. Çünkü biz dünyaya nefes alabilmek için fazla hassas olan iki kırık ruhuz.
